"Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια φωτιά, όλο σου το ‘’είναι’’ βρίσκεται σε απίστευτη ένταση. Οι αισθήσεις σου, τα συναισθήματά σου, η μυϊκή σου αντοχή, όλα βρίσκονται στα όρια. Η έντονη μυρωδιά του καμένου ξύλου και ο πυκνός μαύρος καπνός που δεν σ΄ αφήνει να αναπνεύσεις αλλά ούτε και να δεις, η θλίψη μπροστά στη θέα του καμένου τοπίου, η χαρά σου, όταν σβήνεις εσύ μια εστία φωτιάς, η πρόσκαιρη απογοήτευσή σου, όταν βλέπεις μια άλλη να φουντώνει και δεν μπορείς να κάνεις κάτι, ο εκνευρισμός σου, όταν αργεί – ή νομίζεις ότι αργεί.. – να έρθει το νερό για να ξαναγεμίσεις, οι δυνάμεις σου που σε προδίδουν κάθε τόσο και χρειάζεσαι να πάρεις μια ανάσα για να ξανασυνεχίσεις, αποτυπώνουν την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.
Εκείνο όμως που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι εκείνο το κρώξιμο των πουλιών, σχεδόν σαν κλάμα, λίγο πριν γίνουν στάχτη…"
Απόσπασμα από το άρθρο "Το χρονικό μιας φωτιάς" Γ. Ρ. 7/9/2009
