Όταν δύο πολιτισμένες χώρες καταλήγουν σε πόλεμο, σημαίνει ότι έχουν αποτύχει στην εξωτερική τους πολιτική. Και όταν αποτυγχάνουν να λύσουν σε διπλωματικό επίπεδο τις διαφωνίες τους, προσπαθούν να τονώσουν το εθνικό φρόνημα των λαών τους, ώστε να λύσουν τις διαφορές τους με τα όπλα. Η επίκληση του εθνικού φρονήματος είναι το τελευταίο ‘’καταφύγιο’’ μιας δημοκρατικής κυβέρνησης, είναι η αποδοχή της αποτυχίας της. Όσο περισσότερο φουντώνει το εθνικό μας φρόνημα, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη συναδέλφωση των λαών. Όπως αντίστοιχα συμβαίνει με το ‘’εγώ’’ μας, σε μια κοινωνία. Όσο περισσότερο προβάλλουμε το άτομό μας, τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από την κοινωνική ισότητα. Η αγάπη για την πατρίδα είναι σημαντική και απαραίτητη για τη συναδέλφωση των λαών, όπως είναι και η αγάπη για τον εαυτό μας σημαντική και απαραίτητη για την κοινωνική ισότητα. Το να αγαπάμε την πατρίδα και τον εαυτό μας είναι απόλυτα υγιές. Όταν όμως το κάνουμε σε βάρος άλλων ανθρώπων, τότε κινδυνεύει ο πολιτισμός, η νομιμότητα και η ανθρωπιά μας. Τότε, στο όνομα του έθνους και με τη βοήθεια του Θεού παίρνουμε τον νόμο στα χέρια μας και καταλύουμε κάθε έννοια πολιτισμένης και ευνομούμενης κοινωνίας.
Εκτός κι αν έχουμε πόλεμο. Τότε, ο πολιτισμός, η νομιμότητα και η ανθρωπιά, καταλύονται ‘’νόμιμα’’ και τότε, όλα επιτρέπονται. Ο καθένας και η καθεμιά μας, συνειδητά ή από ανάγκη, δοκιμάζεται στο πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει σαν άνθρωπος.
Όταν υπάρχει ένας πόλεμος, υπάρχει πάντα και κάποιος εχθρός, ο οποίος, για να είναι εχθρός, θα πρέπει να απειλεί κάτι. Δεν μπορείς να σύρεσαι σε έναν πόλεμο, χωρίς να έχεις προσδιορίσει τον εχθρό σου, ανεξάρτητα αν ο πόλεμος αυτός είναι μικρός, μεγάλος, υβριδικός ή συμβατικός.
Ευτυχώς, αυτό που συμβαίνει στον Έβρο, δεν είναι πόλεμος. Αν ήταν πόλεμος, θα υπήρχε και εχθρός. Όμως δεν υπάρχει εχθρός. Γιατί αν υπάρχει εχθρός, θα έπρεπε τώρα να έχουμε πόλεμο.
Ποιος είναι ο εχθρός μας?
Είναι η Τουρκία? Αν είναι η Τουρκία, γιατί δεν έχουμε κλείσει την τουρκική πρεσβεία? Γιατί δεν έχουμε διακόψει τις οικονομικές μας συναλλαγές και το εμπόριο? Γιατί αρκούμαστε σε χλιαρά διαβήματα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ και δεν κάνουμε χρήση του βέτο? Γιατί εξακολουθούμε να είμαστε σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ και να συμμετέχουμε σε κοινές πολεμικές ασκήσεις? Πώς είναι δυνατόν μια χώρα να είναι εχθρός μας και σύμμαχος συγχρόνως? Εξάλλου το δήλωσε και η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν: ‘’Η Τουρκία δεν είναι εχθρός μας’’. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν ως Ευρωπαϊκή Ένωση να μην τη θεωρούμε εχθρό μας και ταυτόχρονα, ως χώρα-μέλος της ΕΕ, να τη θεωρούμε εχθρό μας?
Είναι οι πρόσφυγες? Εντάξει, έστω ότι δεν είναι πρόσφυγες αλλά ένα πλήθος εξαγριωμένων ανθρώπων που τους έστειλε η ΜΙΤ να δημιουργήσουν επεισόδια στα σύνορά μας, πετώντας μας καδρόνια, πέτρες, και δακρυγόνα. Τι ακριβώς απειλούν? Την εδαφική μας ακεραιότητα? Τη ζωή μας? Τη θρησκεία μας? Τον πολιτισμό μας? Τις οικογένειές μας? Τα παιδιά μας? Το έθνος μας? Την ύπαρξή μας? Μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε για να προστατευτούμε από αυτήν την απειλή? Θα σκοτώσουμε άοπλους ανθρώπους επειδή ο Ερντογάν τους έβαλε να μας πετάνε πέτρες? Νομίζω ότι αυτό δεν τιμά ούτε το έθνος μας, ούτε τον πολιτισμό μας, ούτε τον στρατό μας, ούτε τη νοημοσύνη μας. Είχα την εντύπωση ότι ο στρατός μας εκπαιδεύεται για να πολεμά οπλισμένους εχθρούς και όχι άοπλους ανθρώπους. Τους απωθήσαμε ηρωικά, λένε κάποιοι. Τους απέσυρε ο Ερντογάν γιατί πήρε από την ΕΕ αυτό που ήθελε, λένε κάποιοι άλλοι. Τα δέχομαι και τα δύο. Τι θα κάναμε αν δεν έπαιρνε ο Ερντογάν αυτό που ήθελε από την ΕΕ και έστελνε ένα εκατομμύριο τέτοιους στα σύνορά μας? Θα αρχίζαμε να πυροβολούμε στο ψαχνό? Ακόμη κι αν αυτό εξακολουθούσε να ηδονίζει το εθνικό μας φρόνημα, θα είχαμε προκαλέσει την παγκόσμια κατακραυγή και θα είχαμε αυτοακυρωθεί ως έθνος. Και εμείς και ο πολιτισμός μας.
Όλοι αυτοί βρίσκονται σε τουρκικό έδαφος. Ποιος ευθύνεται για αυτό που συμβαίνει στο έδαφός της? Δεν ευθύνεται η Τουρκία? Γιατί δεν τα βάζουμε μαζί της και τα βάζουμε με αυτούς τους ανθρώπους, ό,τι και να είναι αυτοί?
Επιδοθήκαμε σε έναν ανόητο πετροπόλεμο και μια αδιέξοδη εξωτερική πολιτική που κινδυνεύει να μας φέρει μπροστά σε κάτι που δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε.
Ο Ερντογάν μας κυνηγάει κι εμείς βρισκόμαστε πάντα ένα βήμα πίσω του.
fb 15-3-2020
