Τελείωσαν λοιπόν και οι εκλογές για την ανάδειξη των συνέδρων και ο προσυνεδριακός ‘’διάλογος’’ στο ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται. Συγχαρητήρια σε όσους και όσες εκλέχθηκαν. Συγχαρητήρια και σε όσες και όσους δεν εκλέχθηκαν για την επιμονή τους να αγωνίζονται παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες. Τα περισσότερα συγχαρητήρια όμως αξίζουν σ’ εκείνους που εκλέχθηκαν παραμένοντας αυτόνομοι και πέρα από κάθε μηχανισμό αλλά και σε εκείνους που τους εξέλεξαν για τους ίδιους λόγους.
Έχω την αίσθηση ότι πολλοί μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει καινούργιο και διαφορετικό. Έτσι, αντί να βάλουν μπρος τις προσυνεδριακές μηχανές για να οδηγήσουν το ΠΑΣΟΚ σε νέους, ελκυστικούς προορισμούς, έβαλαν και πάλι σε λειτουργία τους γνώριμούς τους – και όπως φαίνεται αρκετά αποτελεσματικούς – προσυνεδριακούς μηχανισμούς που όχι μόνο πίσω μας πηγαίνουν αλλά πατάνε και φρένο σε κάθε αντίθετη προσπάθεια.
Είναι αυτοί που μιλούν για ανανέωση χωρίς όμως να έχουν κάτι καινούργιο να προτείνουν. Είναι αυτοί που όταν μιλούν για ανανέωση εννοούν τους νέους χωρίς όμως να τους στηρίζουν. Είναι αυτοί που όταν πλησιάζουν τους νέους έχουν σκοπό απλώς και μόνο να ανανεώσουν τους δικούς τους μηχανισμούς. Είναι αυτοί που αν τυχόν διαβάσουν αυτές τις γραμμές θα είναι βέβαιοι ότι αυτά αφορούν κάποιους άλλους. Είναι αυτοί που θεωρούν ότι η ποσόστωση είναι το μόνο πράγμα που μπορούν να κάνουν για να αλλάξουν τη μηδενιστική θεώρηση που έχουν οι νέοι για την πολιτική. Είναι αυτοί που υποστηρίζουν πώς ‘’τα κάστρα κατακτιόνται, δεν χαρίζονται’’. Μόνο που τα κάστρα καταλύονται σε συνθήκες πολέμου. Στη δημοκρατία και μάλιστα μέσα στο ίδιο κόμμα θα έπρεπε να υπάρχει ομοψυχία, ενότητα, αλληλοσεβασμός και φυσιολογική ηλικιακή ανανέωση. Στο ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει όμως. Είκοσι χρόνια εξουσίας και δεν φρόντισε – ή καλύτερα δεν επέτρεψε – να αναδειχθούν νέα στελέχη. Έτσι, είκοσι χρόνια μετά, έρχονται να ‘’εμπνεύσουν’’ τη νέα γενιά της σημερινής κοινωνίας οι άνθρωποι που ενέπνευσαν τη νέα γενιά του ’74 (τότε νέοι κι εκείνοι) και έχτισαν το ΠΑΣΟΚ. Αλλά βέβαια είναι γλυκιά όχι μόνο η καρέκλα αλλά και τα σκαμπό της εξουσίας. Όπως άλλωστε είναι και το ταξιδάκι στην Αθήνα εν’ όψει του συνεδρίου…
Ευτυχώς κάποιοι καταφέρνουν να ξεφεύγουν από αυτούς τους μηχανισμούς και τα ‘’κελεύσματα των κομματαρχών’’ και κάνουν το δικό τους καθαρό και ανιδιοτελή αγώνα για την πολυσυζητημένη ανανέωση. Κι εγώ μαζί σας είμαι. Μόνο που αν κάποιοι επιμένουν να πατάνε το φρένο, ίσως χρειαστεί να αλλάξουμε όχημα…
Γιώργος Ρουμελιώτης
27/2/2008
