Ναι. Είμαι κι εγώ ένας απ’ αυτούς. Έτσι μου είπαν τουλάχιστον. Ότι θα οργανώσουμε όλοι μαζί το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Ανανέωσα λοιπόν τον ενθουσιασμό μου, μάζεψα όση αισιοδοξία μου απέμεινε και δέχτηκα να συμμετέχω κι εγώ στην Νομαρχιακή Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου (Ν.Ο.Ε.Σ.), αφού πρώτα κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου και να τον κάνω να πιστέψει ότι αξίζει τον κόπο.
Όπως πίστεψα και τότε, το 2004, που ψήφισα τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γιώργο Παπανδρέου, ότι το κίνημα μπορεί να ανανεωθεί. Να αλλάξει. Και να εμπνεύσει και πάλι την κοινωνία. Όμως δεν άλλαξε…
Όπως πίστεψα και τότε, το 2005, που έγινα μέλος του ΠΑΣΟΚ και έθεσα τον εαυτό μου ακόμη πιο ενεργά στη διάθεση του κινήματος, με την υποψηφιότητά μου στις τότε εκλογές για μέλος της δημοτικής οργάνωσης Αλεξανδρούπολης. Είχα όρεξη. Ενθουσιασμό. Νέες ιδέες και διάθεση για δουλειά. (Τι άλλο χρειάζεται η ανανέωση?) Ειλικρινά δε μ’ ενόχλησε που δεν εκλέχθηκα. Εξάλλου πάντα πιστεύω πως υπάρχουν και καλύτεροι από μένα. Μ’ ενόχλησε όμως αυτό που άκουσα από τα χείλη …’’ιθύνοντα νου’’ κατά τη διάρκεια της καταμέτρησης των ψήφων: ‘’Εσύ καλός φαίνεσαι. Γιατί δεν πέρασες από το γραφείο μου; Αν περνούσες θα σε βγάζαμε… Και όχι μόνο εδώ. Και στις δημοτικές μεθαύριο - αν θέλεις - μπορούμε να σε βγάλουμε…’’. Εννοείται πως δεν πάτησα ποτέ στο γραφείο του. Αυτό όμως που συνειδητοποίησα τότε ήταν πως δυστυχώς και ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ ήταν δύσκολο να αλλάξει…
Η απογοήτευσή μου μεγάλωνε μέρα με τη μέρα καθώς έβλεπα την αδράνεια της δημοτικής επιτροπής και την ανικανότητά της να δώσει έναν φρέσκο αέρα στο κίνημα.
Αργότερα, το 2006, πίστεψα πως το ‘’καινούργιο’’ ΠΑΣΟΚ θα στήριζε την καλύτερη υποψηφιότητα (στο χώρο του τουλάχιστον…) για τις δημοτικές εκλογές. Αρκεί να έμπαινε στον κόπο να συγκρίνει τους δύο επικεφαλής (την ιστορία τους και την προσφορά τους στο κίνημα), το πρόγραμμά τους και την φρεσκάδα των ψηφοδελτίων τους. Όμως δεν το έκανε…
Το 2007 μπαίνει ζήτημα ηγεσίας στο κίνημα. Στήριξα και πάλι τον Γιώργο Παπανδρέου, πρώτον γιατί πιστεύω πως είναι καλύτερος στη δόμηση μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής ιδεολογίας και δεύτερον γιατί πίστευα πως η ιστορική ήττα στις εθνικές εκλογές δεν θα του άφηνε κανένα περιθώριο δισταγμού στην εφαρμογή της. Και πάλι όμως έπεσα έξω…Ούτε το επιτελείο του και τα στελέχη του κινήματος ανανέωσε, ούτε το κίνημα αναδιοργάνωσε, ούτε αντιπολιτευτικό λόγο, πειστικό και ηχηρό, άρθρωσε.
Το 2008 πίστεψα πως το συνέδριο θα μπορούσε να αποτελέσει εφαλτήριο για την πολυπόθητη ανανέωση. Έτσι λοιπόν βρέθηκα μαζί με πολλούς άλλους …ιθύνοντες ΝΟΕΣ στη συνάντηση της 28ης Ιανουαρίου στο Διδυμότειχο. Πίστευα πως το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης θα δικαιολογούσε όλο αυτό το διάστημα σιωπής στο ΠΑΣΟΚ. Πως η σιωπή αυτή ήταν όπως η σιωπή πριν την καταιγίδα και πως στη συνάντηση αυτή θα έπεφταν οι πρώτες ψιχάλες μέχρι να φτάσουμε στην καταιγίδα του συνεδρίου… Όμως για μια ακόμη φορά έπεσα έξω…
Νόμιζα πως στη συνάντηση αυτή πήγαμε να συζητήσουμε σχετικά με την οργάνωση του συνεδρίου, ή καλύτερα με την οργάνωση και τη διεξαγωγή του προσυνεδριακού διαλόγου ώστε αυτός να αποτυπωθεί στο συνέδριο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αντί γι’ αυτό όμως παρακολουθήσαμε ένα ρεσιτάλ κομματικών αγορεύσεων με στόχο πότε την κυβέρνηση και την ανικανότητά της, πότε την ‘’εχθρική’’ συμπεριφορά των ΜΜΕ και πότε την ανελέητη διαπλοκή (μακριά από μας..!) που δεν μας αφήνει να σηκώσουμε κεφάλι! Δυστυχώς το σύνθημα έδωσε ο ‘’εμψυχωτής’’ της συνάντησης, ο ‘’φρέσκος’’ και ‘’ανανεωτικός’’ αέρας που μας έστειλε ο πρόεδρός μας, Παναγιώτης Μπεγλίτης, ο οποίος δε σεβάστηκε ούτε τα βιολογικά μας όρια αφού αγόρευε για περίπου μισή ώρα. Και δυστυχώς στον ίδιο και απαράλλαχτο ρυθμό αγόρευσαν και οι ‘’νέοι’’ ιθύνοντες νόες, προσπαθώντας να αντιγράψουν – με επίπλαστο μάλιστα φανατισμό – τους παλαιότερους.
‘’Να βγουν οι νέοι μπροστά’’ ειπώθηκε από πολλούς. ‘’Αλλιώς ακούει ο κόσμος τους νέους. Εμάς μας βαρέθηκε’’. ‘’Να βγείτε εσείς οι νέοι στην επίθεση κι εμείς θα είμαστε στην άμυνα’’.
Όχι κύριοι. Πρέπει να πάψουν οι νέοι να αποτελούν την αιχμή μόνο του δόρατος. Δε μπορεί άλλος να αποτελεί το δόρυ, άλλος να το κατευθύνει και να είναι οι νέοι αυτοί που θα στραπατσάρονται κάθε φορά από τη δική σας αστοχία. Γιατί δεν έστειλε ο πρόεδρος νέους ανθρώπους, νέα στελέχη για να μας φέρουν τον πραγματικό αέρα της ανανέωσης;
Και αν σας βαρέθηκε ο κόσμος και δεν σας ακούει πια, γιατί επιμένετε να βάζετε υποψηφιότητα και να διεκδικείτε διάφορα αξιώματα εμποδίζοντας νέους ανθρώπους να πάρουν τη σκυτάλη; Εκτός αν θεωρείτε ότι η παρουσία σας στα ψηφοδέλτια δεν εμποδίζει τις νέες υποψηφιότητες… Εσάς ψήφισε ο κόσμος κύριοι και εσείς πρέπει να πάτε πρώτοι στα καφενεία και να τους μιλήσετε. Και αν σας βαρέθηκαν και δε σας ακούνε πια τότε λυπάμαι αλλά θα πρέπει να αποσυρθείτε.
Ας καταλάβουμε όλοι ότι ανανέωση με τα ίδια πρόσωπα δε γίνεται. Γιατί τα ίδια πρόσωπα έχουν και την ίδια ξεστρατημένη ιδεολογία που είναι αυτή που έφερε το ΠΑΣΟΚ στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα και δυστυχώς είναι μακριά από αυτή που προσπαθεί να διαμορφώσει σήμερα ο Παπανδρέου. Το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να προσπαθεί να εμπνεύσει τους νέους. Πρέπει να εμπνευστεί από αυτούς.
Στην παρούσα φάση δε μας φταίει ούτε η Κυβέρνηση, ούτε τα ΜΜΕ ούτε η διαπλοκή και η μαφία. Το μόνο που μας φταίει είναι ο κακός μας εαυτός. Και επειδή δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε πρέπει να τον αντικαταστήσουμε. Με νέους ανθρώπους στην ψυχή και στο μυαλό. Με νέες ιδέες. Προχωρημένους. Διορατικούς. Άφθαρτους. Δυναμικούς. Ότι ηλικία κι αν έχουν.
Αν πρέπει μια φορά να είμαστε εσωστρεφείς, αυτή είναι τώρα. Τώρα που το ΠΑΣΟΚ περνά βαθιά κρίση – ίσως τη χειρότερη στην ιστορία του. Να λύσουμε τα εσωκομματικά μας προβλήματα, να αναθεωρήσουμε την ξεστρατημένη ιδεολογία μας, να ανανεώσουμε το στελεχιακό μας δυναμικό και μετά να κοιτάξουμε στα μάτια τον κόσμο και να ζητήσουμε την ψήφο του. Αλλιώς δεν μας σώζει, ούτε το συνέδριο, αλλά ούτε και η νίκη στις εκλογές…
Γιώργος Ρουμελιώτης
5/2/2008
(Καθημερινή εφημερίδα της Θράκης ‘’Η ΓΝΩΜΗ’’, Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008)
