Στη δημοκρατία επικρατεί η άποψη των πολλών. Αρχίζει με την εκλογή της άποψης των πολλών και συνεχίζεται με την επιβολή της άποψης των πολλών (έστω κι αν αυτή η πλειοψηφία είναι οριακή, ή ακόμα και φτιαχτή).
Η δημοκρατία επιβάλλει τις ηθικές αξίες των πολλών και δημιουργεί τους κατάλληλους νομοθετικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς για να τις προστατεύει (χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι οι ηθικές αξίες των πολλών είναι καλύτερες από τις ηθικές αξίες των λίγων).
Η δημοκρατία όμως οφείλει να σέβεται και να υπερασπίζεται και τα δικαιώματα των λίγων. Η δυνατή πλειοψηφία οφείλει να υπερασπίζεται και τα δικαιώματα της αδύναμης μειοψηφίας. Όταν δεν το κάνει, οι λίγοι θα αντιδράσουν και ο αγώνας αυτός θα είναι άνισος και ‘’ανορθόδοξος’’. Ακόμη και η λεκτική έκφραση θα είναι ‘’ανορθόδοξη’’. Γιατί την πραγματική δύναμη την έχουν οι πολλοί. Την πραγματική δύναμη την έχουν οι ‘’ορθολογικές’’ πράξεις και όχι οι ‘’μη ορθολογικές’’ λέξεις.
Τελευταία όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ ότι, στην καθημερινότητά μας, τα λόγια ενοχλούν περισσότερο από τις πράξεις. Ιδιαίτερα, τα λόγια των λίγων. Η ενόχληση αυτή εκφράζεται με δυσφορία, με απαξίωση, με απειλές, με μηνύσεις και τελευταία με συλλήψεις. Τι μένει? Να δούμε και την καταδίκη και τη φίμωση της άλλης άποψης και τότε να είμαστε ήσυχοι ότι προστατεύουμε την δημοκρατία. Ή καλύτερα, αυτό που θέλουμε να λέμε δημοκρατία.
Μια πράξη - ή γενικότερα την εφαρμογή μιας πολιτικής - κάποιοι την θεωρούν καλή και κάποιοι τη θεωρούν κακή. Αυτοί που θεωρούν την πράξη κακή, υφίστανται τα αποτελέσματά της ενώ, αυτοί που θεωρούν την πράξη καλή, υφίστανται μόνο μια λεκτική κριτική που όσο σκληρή και να είναι, δεν παύει να είναι μόνο λέξεις. Πώς γίνεται λοιπόν οι λέξεις που κρίνουν τις πράξεις, να ενοχλούν περισσότερο από τις ίδιες τις πράξεις? Πώς γίνεται τα λόγια των λίγων να ενοχλούν περισσότερο από τις πράξεις των πολλών?
Όταν η δημοκρατία αρχίζει να ενοχλείται από τις λέξεις, τότε είναι σίγουρο ότι αρχίζει να νοσεί. Να παρεκτρέπεται. Να μεταλλάσσεται. Όταν η δημοκρατία αρχίζει να ενοχλείται από την ελεύθερη έκφραση απόψεων, τότε η ίδια η δημοκρατία αποδέχεται ότι δεν είναι δημοκρατία. Η ίδια η δημοκρατία αυτοακυρώνεται.
Αν κάποιοι είναι ηθικοί αυτουργοί σε πράξεις, δεν είναι αυτοί που γράφουν λέξεις για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των λίγων αλλά αυτοί που υπογράφουν πράξεις και αυτοί που υποστηρίζουν πράξεις, οι οποίες καταπατούν αυτά τα δικαιώματα.
Είναι αυτοί που με το πρόσχημα της δημοκρατίας, αγνοούν προκλητικά, όχι μόνο τις ηθικές αξίες, αλλά και τα βασικά δικαιώματα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Γιώργος Ρουμελιώτης
28/5/2017
